woensdag 13 juni 2012

l'Oncle Sue

Zaterdag 9 juli 2011,
namiddag en avond

Ontspannen in het restaurant 'water' waar we zo goed als alleen zitten.
Ik bedenk hoe luxueus dit is, in vergelijking met drie dagen Werchter. Hier geniet je echt, en verdwijnt de energie niet uit je lijf als de dagen voorbij gaan. Je slaapt goed, ontspant en eet lekker. Je stapt de metro op en in geen tijd sta je voor een podium naar keuze.

Ons programma voor vandaag:


Ben l'Oncle Soul.



Een vrolijke bende met een zanger waar het plezier voor het vak van straalt. Daar draait het uiteindelijk toch allemaal om. 'Music should be uplifting' hoorde ik iemand kleins ooit zeggen.
Dit was een prachtige start van de namiddag.

Bij de toiletten lopen we de  Mattias tegen het lijf, 'I don't know really' die we leerden kennen in Nice. Onwerkelijk. Ongeveer dezelfde situatie als in Cannes. Toiletdeur open en hij staat na jou aan te schuiven.


Zaal Nile heeft wel een interessante opstelling. Door de twe podia naast elkaar gaat er bijzonder weinig tijd verloren tussen twee sets door. Het doek opent alternerend links en rechts. Op het ene podium treed de artiest op, terwijl men op het andere alles klaar maakt voor de volgende act.

Chaka Khan


Hier had ik veel van verwacht. Maar eens dat mens haar schuurdeur open zet. Akkoord ze heeft een fantastische stem en een enorm bereik, maar ze hoeft er mij niet mee in m'n gezicht te slaan. Na een paar nummers hebben we genoeg keren de andere wang aangeboden en gaan we op ontdekking in de catacomben van het festival.

We lopen verschillende zalen en zaaltjes in en uit en blijven hangen bij het Charles Lloyd quartet.


Algemene stilte in de zaal voor respectabele mannen op het podium. Veel sax en af en toe een lijntje poëzie er tussen. Het is meer spoken word, want zingen kan je dit echt niet noemen. Wel een hele afwisseling met de schuifpoort van daarstraks.

Terug naar Nile voor Seal.


Veel respect voor de energieke man die konstant alle moeite van de wereld lijkt te hebben om te zingen.

Toch verlaten we de zaal wat vroeger want we hebben wel wat nationale trots en willen graag nog eens Selah Sue zien, en meer dat op akoestische gitaar alleen zoals ze het voorprogramma van Prince in Antwerpen deed. Toen liet ze al een heel sterke indruk na.


Ze treed op in de grote zaal Maas waar straks ook Prince z'n nachtconcert geeft. We installeren ons op de tribune. We hebben gisteren geleerd dat even zitten echt geen kwaad kan. De zaal loopt aardig vol. Ze sluiten ze zelfs af wegens te veel volk.


Schijnbaar niet onder de indruk van zoveel belangstelling geeft Selah Sue een fantastisch optreden. Ik ben echt onder de indruk. Een grote madam. Als ze spreekt lijkt ze haar bescheiden Vlaamse zelve, maar eens ze aan het zingen gaat, man man man.

Terug de volksverhuizing naar zaal Nile voor Candy.


Candy Dulfer blijft een genot op het podium. Ik heb sowieso voorliefde voor de sax.
Ze blijft de lijn 'When I want sax, I call Candy' waarmaken. Leuk ook om Chance Howard bij de band te zien.

Het was weer een mooie namiddag, en avond. We zijn klaar voor de nacht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten