Prince+ 2

De nacht is ondertussen een tijdje gevallen. Zaal Maas loopt rustig vol. Nadat het licht een paar keer aan en uit is gegaan, horen we de eerste toetsaanslagen van

Joy in Repetition.
Backflash naar november 2010, Viage Brussel. Het is meteen ook duidelijk dat er aan het geluid is gewerkt. Glashelder, precies, juist. Ik kom tot rust en weet dat het goed zit.

Hij neemt rustig de tijd, geen reden om overhaast te werk te gaan. Strech it.
"We like to frequent this club, over at North Sea"
"Two words", je voelt hoe die man van zijn eigen nummers houdt, en ze noot voor noot, maat na maat, woord over woord proeft.
Hoor hoe hij de zanglijn van Maceo's sax overneemt en laat overvloeien over z'n gitaarsnaren. Even gaf hij het nummer aan de saxofoonspeler om het dan weer over te nemen en een verdiep hoger te gaan.
"Why don't you love me baby?"
Hij komt heel itiem dicht bij de microfoon, en met "just the beat" fluistert hij
"There is nothing more

De eerste vier noten van

The Love We Make

doet de rillingen over m'n ruggegraat lopen, en ik sta niet meer in zaal Maas, niet meer tussen duizende muziekliefhebbers. Zo vroeg in dit concert weet ik dat dit een van de beste Princeconcerten is dat ik meemaak.
Hij laat Andy Allo beginnen. Breekbaar. Nothing More, geruggesteund door Maceo Parker. Prince op de achtergrond. Zachtjes komt z'n gitaarwerk meer en meer door. Dit was al bijzonder.

"Desperate is the day that is 2morrow"
Nog kouder wordt het. Hoe hij je zo rechtstreeks emotioneel weet te raken is me een raadsel, ik probeer het ook niet uit te vissen. Gewoon genieten en naar de spiegel kijken die hij me voor houdt.
"Happy is the way 2 meet your burdens"
Zijn woorden zijn sterk, zijn gitaarspel is groots, zijn zang is beter dan ooit.
"Sacred is the prayer that asks 4 nothing"
"You show your heart to me, I show my heart to you"
En hij gaat nog sterker spreken  met z'n fender.

"Come on John"

Mountains
Een gele spring in 't veld op het podium, backings er bij.

Seal maakt z'n eigen versie van het nummer, tot groot jolijt van Shelby en Prince. Ze komen niet bij van wat hij van de tekst maakt, en hoe hij sleurt om de hoge tonen te bereiken. He's having the time of his life. Prince laat hem begaan.

"Seal Y'all, thank you brother"
maar dan "First verse",
als wil hij zeggen, ik zal hier eens tonen hoe je het nummer brengt.
"Love will conquer if U just believe"

Het nummer gaat feestgewijs over in

Come Together

We doen allemaal mee met deze Beatles cover. Funky als we zijn, upstroke.
"Turn the lights down, they are self consiuos"

rythme guitar

Alphabet Street

"I'm going down"
Het publiek neemt gewillig the "Yeah, yeah, yeah" over.
Hij versnelt
Publiek volgt,
Hij vertraagt,
"Excuse me baby, I don't mean to be rude, but sing!"
"I love it when you sing, everybody is musical right?"
"If I am not shy you can't be either"
Dear Mr Man

Prince neemt de bass. Ida de gitaar.
"Turn this bass up"

Hij voegt er een heel nieuwe tekst aan toe in z'n beste Larry Graham imitatie. Nadat Cassandra O'Neal even een uitstap op de toesten gemaakt heeft, vraagt Prince ons te klappen zodat hij op z'n bass verder kan. Maceo komt er bij, samen breien ze een nieuwe finale aan het nummer.

Even een Sly song,

Stand!

Hij begint het nummer bijna acapella,
later versterken de meiden de zanglijn,
en vraagt hij met 'turn up the snare' het nummer 'funky' te maken.
Maceo komt helpen.

Just the beat,
en het nummer gaat over in

I Want You Back van The Jackson 5
Abobbopompom :)

Let's break it down,
hij begint een soundcheck,
one two,
cool you can bring it up in the house if you want to

When We're Dancing Close and Slow

Even in google gaan zoeken naar superlatieven.
Wat een tractatie om getuige te zijn van een artiest die de tijd neemt om door z'n hele oeuvre te gaan, en met chirugische precisie elk nummer te ontleden en opnieuw op te bouwen.
Ook Andy Allo is hier een aangename aanvulling bij het nummer. Zo wordt het een boeiend duet. Prince antwoordt op gitaar. "I wanna feel inside U" Zonder de magie te doorbreken geeft hij met een fluisterend 'Cassie' een aanwijzing om hem op toetsen bij te staan. Het wordt een duet tussen piano en snaren. Waarna hij krijnend het nummer beëindigd.

Discofeestje
The Look of Love
OwéO we feesten mee.
Onherkenbaar nummer gekend van de soundtrack van Casino Royal in de uitvoering van Dusty Springfield. Voor of tegen, het blijft een feestje.

'Don't ever go!'
Tegen het eind van het nummer heeft Andy's zangpartij toch behoorlijk wat steun van Maceo nodig, wat hij op aanwijzing van Prince verzorgt.


Prince tokkelt wat op z'n gitaar, overloopt verschillende riedels, hier en daar herken je wat, maar je krijgt geen que naar welk nummer dit gaat.
Soundcheck, alles moet perfekt zitten. 'Guitar down on stage'

En plots
Guitar
met de oerschreeuw

"I love U baby, but not like I love this guitar"

"Guitar up in the house, there you go, keep it"
Ik moet zeggen dat voor mij, al zijn aanwijzingen, nooit het nummer onderbreken. Misschien horen de meeste dit ook niet.

Moeiteloos over in
I like it there

"On your heavenly body, baby
I swear I like it there"

"Turn me up" schreeuwt hij om in een genadeloze gitaarsolo uit te barsten, rauw, hard en luid.
Om dan met "turn the lights down" weer heel intiem te gaan. Op zoek naar een andere kant van het nummer. Fluisterend, sprekend.
"Turn around" brengt ons naar de korte finale.

Z'n getokkel op de snaren op
Colonized Mind
brengen de rillingen terug.
Fantastisch nummer is dit.

"If you look, ur sure gonna find
Thruout mankind's history
A colonized mind
The one in power makes law
Under which the colonized fall
But without love it's just the blind leading the blind"

'Too guitar driven' zei het bonte gezelschap in ons hotel over het eerste princeconcert.
Zo heb ik 'm het liefst. Hij één met z'n gitaar.

Bambi
Hoe meer guitar driven kan je zijn?
Z'n nummer uit 1979 dat niks met Disney te maken heeft.
"All your lovers--they look just like you
But they can only do the things that you do"
Hij probeert haar met z'n gitaar te overtuigen dat 'it's better with a man'
Als ze het niet geloofd, heeft hij haar toch nieuwsgierig genoeg gemaakt om eens te proberen.

"Thank you, good night"

Als Prince terug op komt, doet hij iets wat ik hem nog nooit heb horen doen.
Hij verontschuldigd zich voor het slechte geluid van de nacht voordien.

Peach
zegt hij maar de groep moet snel overschakelen in
Johnny B Good
want ze, gedrild als ze zijn, moeiteloos doen.

Feestgewijs speelt hij beide nummers gewoon door elkaar. Je weet nooit waar het een begint en het andere eindigt. Hij is de enige die ik dat op deze manier weet doen.

"That's my favorite sound, people clapping their hands, having a good time"
Een jacht op 'she's dressed in yellow, there she goes'

Het plezier spettert van het podium.

En hij gaat terug af.

Als hij terug op komt "thank you for staying with us'
"I've got to do this, for someone beautiful"

The Beautiful Ones

'Turn this mike way up, make it beautiful'
Geen joule minder energie dan in 1984, geen kilowatt minder emotie.
"Do U want him or do U want me?"

"So beautiful you all, till tomorrow night"
Hij gaat weer af.
Shelby roept dat we onze dancing shoes aan moeten doen,
Prince "We give you a little energy to get home"
Disco Heat
zorgeloos feesten na alle emoties de voorbije uren.

wat hij laat overvloeien in

Baby I'm a Star
We partyen nog wat verder.

'Give me one'
'Give me Two'
'Vegas!'

Dat was het.

Mocht ik gisteren (heel even) getwijfeld hebben,
na vandaag,
man, man, man.

l'Oncle Sue

Zaterdag 9 juli 2011,
namiddag en avond

Ontspannen in het restaurant 'water' waar we zo goed als alleen zitten.
Ik bedenk hoe luxueus dit is, in vergelijking met drie dagen Werchter. Hier geniet je echt, en verdwijnt de energie niet uit je lijf als de dagen voorbij gaan. Je slaapt goed, ontspant en eet lekker. Je stapt de metro op en in geen tijd sta je voor een podium naar keuze.

Ons programma voor vandaag:

Ben l'Oncle Soul.

Een vrolijke bende met een zanger waar het plezier voor het vak van straalt. Daar draait het uiteindelijk toch allemaal om. 'Music should be uplifting' hoorde ik iemand kleins ooit zeggen.
Dit was een prachtige start van de namiddag.

Bij de toiletten lopen we de  Mattias tegen het lijf, 'I don't know really' die we leerden kennen in Nice. Onwerkelijk. Ongeveer dezelfde situatie als in Cannes. Toiletdeur open en hij staat na jou aan te schuiven.

Zaal Nile heeft wel een interessante opstelling. Door de twe podia naast elkaar gaat er bijzonder weinig tijd verloren tussen twee sets door. Het doek opent alternerend links en rechts. Op het ene podium treed de artiest op, terwijl men op het andere alles klaar maakt voor de volgende act.

Chaka Khan

Hier had ik veel van verwacht. Maar eens dat mens haar schuurdeur open zet. Akkoord ze heeft een fantastische stem en een enorm bereik, maar ze hoeft er mij niet mee in m'n gezicht te slaan. Na een paar nummers hebben we genoeg keren de andere wang aangeboden en gaan we op ontdekking in de catacomben van het festival.

We lopen verschillende zalen en zaaltjes in en uit en blijven hangen bij het Charles Lloyd quartet.

Algemene stilte in de zaal voor respectabele mannen op het podium. Veel sax en af en toe een lijntje poëzie er tussen. Het is meer spoken word, want zingen kan je dit echt niet noemen. Wel een hele afwisseling met de schuifpoort van daarstraks.

Terug naar Nile voor Seal.

Veel respect voor de energieke man die konstant alle moeite van de wereld lijkt te hebben om te zingen.

Toch verlaten we de zaal wat vroeger want we hebben wel wat nationale trots en willen graag nog eens Selah Sue zien, en meer dat op akoestische gitaar alleen zoals ze het voorprogramma van Prince in Antwerpen deed. Toen liet ze al een heel sterke indruk na.

Ze treed op in de grote zaal Maas waar straks ook Prince z'n nachtconcert geeft. We installeren ons op de tribune. We hebben gisteren geleerd dat even zitten echt geen kwaad kan. De zaal loopt aardig vol. Ze sluiten ze zelfs af wegens te veel volk.

Schijnbaar niet onder de indruk van zoveel belangstelling geeft Selah Sue een fantastisch optreden. Ik ben echt onder de indruk. Een grote madam. Als ze spreekt lijkt ze haar bescheiden Vlaamse zelve, maar eens ze aan het zingen gaat, man man man.

Terug de volksverhuizing naar zaal Nile voor Candy.

Candy Dulfer blijft een genot op het podium. Ik heb sowieso voorliefde voor de sax.
Ze blijft de lijn 'When I want sax, I call Candy' waarmaken. Leuk ook om Chance Howard bij de band te zien.

Het was weer een mooie namiddag, en avond. We zijn klaar voor de nacht.

Musea

Zaterdag 9 juli 2011,
ochtend en middag.

Goede bedden zijn een must als je meerdere dagen een festival bezoekt. In dit hotel zijn ze bijna zo goed als deze in het Royal Plaza in Montreux, en dat wil wat zeggen.
Rond een uur of half-tien staan we fris uitgeslapen aan het ontbijtbuffet. En laat dit een understatement zijn, niet dat fris of uitgeslapen maar dat buffet. Keuze te over aan broodjes (zout, zoet, toast), beleg, eieren, spek, worst, bonen voor wie dat zou willen, fruit, yoghurt, kaas, ik ga maar door. Verschillende soorten fruitsap, koffie, thee en champagne, zoveel je wil, ja zoveel je wil.

Als ik bij de flessen kom herken ik de dame die na mij aanschuift, het is één van de twee bonte dames met stoeltje die bij het Princeconcert naast ons stonden. Zij maken deel uit van het gemengde gezelschap dat ons gisteren van de sauna hield. Ik bied haar wat champagne aan, "Oh please yes" zegt ze, terwijl ze me haar glas toesteekt, "I don't serve it, I just drink it". Haar voltallig gezelschap neemt de centrale ronde tafel van de ontbijtruimte voor zich. Ik vraag haar nog wat ze van Prince vond, "A bit to guitar driven". Zo daar heb je het dan.

Met zo'n stevig ontbijt kunnen we weer een wandeling aan. We kiezen voor de Rotterdams musea hier vlak bij, en eindigen via de shoppingbuurt.

Via Vasteland passeren we een bijzonder religieus gebouwtje.

C O O L

In R'dam rijdt het allernieuwste openbaar vervoer.

De KUNSTHAL, een ontwerp van Rem Koolhaas, vaut le voyage zou ik zeggen.

doet-ie-et of doet-ie-et-niet ?

In het museumpark is het, zeker bij dit weer, aangenaam rustig.

Museum Boijmans Van Beuningen

hé die ken ik

Aan de overzijde van de straat het gloednieuwe NAi (Nederlands Architectuurinstituut) een ontwerp van Jo Coenen.

daar zijn bobby en kuifje weer

We drinken toch even iets op dit terras.

De uitbreiding van het museum Boijmans Van Beuningen ontworpen door de Vlamingen Paul Robbrecht en Hilde Daem.

Verder enkel heel mooie woningen in de directe omgeving:

Het Chabot museum

Lyrisch word ik als we 'De Unie' passeren, als student was ik gek van deze gevel.

Het schouwburgplein

Via de winkelbuurt keren we terug naar het hotel.
Shopping is niet aan ons twee mannen besteed. Het is hier gewoon te druk, een enorm verschil met het culturele deel dat we net deden.

De lunch nemen we in het restaurant 'water' van het hotel. Ze hebben er een lekkere zomerse pasta.

We zijn terug klaar om ons in het muziekbad te dompelen.

Prince+1

vrijdag: 8 juli 2012,
nacht tot de ochtend.

Schuiven

De volksverhuizing uit de zalen van het festival botst in de centrale gang op de instroom van mensen die enkel voor het Princeplusconcert komen. Wat een geluk dat hij ondertussen terug zijn eigen naam gebruikt, theartist formerlyknowasprinceplusconcert lijkt sterk op hottentottententententoonstellingtoegangsticketdrukkerijvakbondsafgevaardigde.

Een bordje Princeplusconcert doet ons aanschuiven in rijen die van de twee richtingen komen
Aanschuiven tot daar,
aanschuiven een gat in de nacht,
tot daar,
aanschuiven en aan de deur teruggestuurd worden omdat je met dat ticket via een andere ingang binnen moet is er net over.
Logisch, hadden we moeten weten, als je enkel een ticket hebt voor het princeconcert dan kom je van buiten en schuif je binnen aan. Heb je een all-day ticket met een ticket voor het plusconcert, dan kom je van binnen en ga je buiten aanschuiven. Zo is het toch makkelijker?
Mak lopen we rond terug naar buiten, waar we zonder verder aanschuiven zo de zaal in kunnen.

Always in the kitchen at parties
Daar sta je dan,
te wachten,
je te realiseren dat je eigenlijke al van deze middag op je twee voeten staat of rond loopt,
en dat je nog wel een tijdje te gaan hebt, hopelijk.
toch blij dat ik al wat ballast heb afgegooid.

Twee bonte dames wringen zich tot onze positie. Ze hebben duidelijk het voordeel van de ervaring, ze hebben stoeltjes mee. Zittend keuvelen ze rustig verden, aan het rietje van hun brikje slurpend.

Als jullie me ooit zoeken op een concert,
daar sta ik meestal:
midden tussen podium en PA.
Voor de aanvang van het concert overal maar niet naar het podium te kijken,
nu is er ook bewijs van:

De zaallichten gaan uit.
Terug aan
uit
aan
uit
aan
uit
aan
uit

Ik word te oud voor dit kinderachtig gedoe

Foxy Lady
Andy start de reeks concerten in het duister met blauw tegenlicht. Deze verrassende Hendrix cover geeft de toon aan, de gitaar zal de hoofdrol spelen. Halfweg het nummer komen Prince z’n gitaartonen op de voorgrond.
Maar wat is dit hard, de oordoppen gaan in, jammer genoeg. Dit lijkt wel een soepblik waar we in staan, zo’n galm, slechte balans.
Met de oorbescherming is het genietbaar maar jammer.

“Good Morning”
Prince start de gitaarlick van Controversy
“high end down on all the wedges, like before”
“Everything is to bright, it hurts!”
Blijkbaar heeft Prince e rook last van.

“You’ve come to the right place!”

One, two three
Controversy

En we zijn weg,
of toch niet: “Break it down”
“Oh Norht Sea”

“More bottom in the house”

“My job is to please the people,
you are the people,
you are the power,
you are the future,
of music”

“Everything is to bright John,
we got to put some warmth in the house,
I’m not playing!
come on!”

“What’s the word?”
CONTROVERSY!

De lyrics wisselen af met aanwijzingen voor de klankman
We zitten midden een soundcheck.

“Turn the wedges down”

“Oh North Sea,
sing it future!”

“Turn the lights down, all of them”
dan spreekt Prince de klankman direct aan:“John we got a round to kick out,
this mike is to round, it hurts,
one two, one two, one two ..
hold it there, don’t move”

“Somebody needs to clap there hands tonight”
“Oh North Sea!”

“Keep that going!”

Het geeft de indruk dat we ergens zijn,

“just the kickdrum”
en we gaan over in,
“help me out Ida”

Sexy Dancer / Le Freak
Met Shelby J en Liv Warfield in de hoofdrol.

En loopt zo over in het heerlijke

Which Way Is Up?

In deze hoor ik Shelby’s graag, ze geeft er warmte en diepte aan.
Lekker funky nummer.  In Viage vond ik dit te gek met Prince die twee rode pijlen op de drums met spoot,  maar dit stinkt ook lekker.

“Just the beat”
en de zaal neemt de zangpartij over
“To funky say”

“On the one,
can I do this?” :

Play That Funky Music
De groove zit er in.

“Play that funky music white boy
Play that funky music right
Play that funky music white boy
Lay down the boogie and play that funky music till you die”

En Prince scheurt er een lange gitaarsolo tussen

Prince herneemt de lick van ‘Controversy’
“Start to feel pretty good John”
Hij introduceert met de volgende gast met de ruimste égards::
“I call him my teacher,
When I lurned about the funk,
I studied this man.
Not only learned I about the music,
I learned to be a band leader.”

Maceo Parker!
Ai, zelfs met de oordoppen doet Maceo’s sax pijn aan de oren!

“Take me home y’all”
Prince geeft het podium aan Maceo voor

Pass The Peas

Het wordt stil.
De eerste tonen op gitaar van:

Let's Get It On

In Gent deden ze dit samen op piano,
dit maal Andy met gitaar.
Haar stem komt er iets te zwak door,
Prince draait zich naar Maceo, die haar op sax ondersteunt
“We’re all sensitive people”

Toch lief gitaarspel van Prince in dit nummer.
“Andy Allo!”

"Who wants to dance with me?”

D.M.S.R.

‘Ooohwah’, roept het publiek met perfecte timing.

“shake it like you just don’t care”
we caren al lang niet meer,
het feestje mag door gaan.

En klappen doen we ook al, tot we worden terechtgewezen:

“okay you polaroids, stay in time with the drummer”

Dan begint Prince het nummer te destructureren,
“just the bass,
kick drum,
My underwear ain’t shaking yet,
Andy you got something to put with that?
put the guitar up”

“Owejo, ooho”

“this is for the funky people,
Upstroke!”
Zo leren we tegen de tijd in te klappen.

“Turn around y’all talk about pop life”
Pop Life

Het feestje gaat door. Prince houdt het lichtvoetig voor het moment.

“But life it ain't real funky
Unless it's got that
Jazz,
We know where we are!”
over in:

Musicology

Soulclapping
“we got a rumble on stage, turn it out!”
De problemen met het geluid blijven aanhouden.

Prince verlaat het podium voor Liv Warfield
No One Else

Dan mag Shelby total loss gaan op: Misty Blue

“Morris if you don’t mind,
I want to get my piece in”

“Is Janelle Monae in the house?

A Love Bizarre

Yep een duet met Janelle.
Een heel strakke ritm op gitaar,
“Washing machines can’t do that!”
Het is Sheila E niet, maar het loopt toch lekker funky met sister Monae.

“Put the houselights on, stagelighst off,
put us in the dark,
funky!”
Andy en Ida mogen hem helpen dit nummer nog funkier te maken.

“Turn all the lights of in the whole building,
some of you are getting self-conscious in here,
you ain’t singing”

En het werkt
“Don’t that feel good,
you’ll feel better tomorrow”

“Show me your cellphone,
light this space up”

‘how many people know about the quake?”
we do
“We’re almost there”
“how many of you know about the quake?”
WE DO!

“On the one,
what you like?”
We like funky music

“go up to E
go up to F
F sharp!
G!
On the one:

Everyday People

Tijd voor een andere gast: evil eye Larry is daar weer!
Een extra funky versie van dit nummer. We zingen uit volle borst mee.
We vinden dat we het teveel horen op z’n optredens, maar toch is telkens weer een feest bij dit nummer. Prince – Larry – Maceo  hoe meer funk wil je eigenlijk? En mekaar maar oppeppen.

“Larry Graham y’all, architect of funk”

Thank You For Talkin' To Me Africa (Instrumental)

Only Heaven Knows

Prince on bass

Een (nog) niet uitgebracht nummer over analog pimps and digital whores.

En hij maakt er het zoveelste nummer van dat over de 10 minuten duurt.
Alle nummers speelt hij hier in een lange versie. Hij neemt alle tijd. Heerlijk.

“stop looking at me, dance!”

“you can leave if you want to,
little Prince is gonna stay,
I’ve got a lot of little songs I wanna play”

Morris en Cassandra krijgen alle ruimte om hun kunsten te etalleren

“Lay down,
let me do me,
you can do you”

Prince blijft ondanks alles zijn ondeugende zelve.
“I’ve got another gold guitar,
in the world there’s two,
plug it in if you want to,
but I’m still that dude”

Prince speelt de baslijn van ‘America’

“Are you gonna see me tomorrow?”
tuurlijk komen we terug!
“maybe we can move this stage so there is more space”

“The reason we came is because we heard you like funky music.
Funk, Jazz, country western and soul,
as long as it’s good,
it’s all I know.”

Met vele thank you’s verdwijnt Prince van het podium

1^e bisnummer:

Purple Rain

Maceo zet in met de zanglijn op sax.
Prince vult schoorvoetend aan op gitaar.
Hij zingt het nummer voluit.

Ik heb dit nummer nu al zo vaak live gehoord,
telkens weet hij er een iets andere draai aan te geven.

“Will you be my friend?”

“One, two, you know what to do”
gedwee volgt de zaal en ver daar buiten.

Tweede ronde bisnummers:

If I Was Your Girlfriend

“ keep it right there,
leadline”
Z’n stem verbetert met de jaren. Loepzuiver.

“Everybody side to side”
hee hee, volledig ahoy gaat heen en weer.

Kiss

“You don’t have to be beautiful,
say what?”
Het publiek neemt iedere tweede regel voor zich

Je kan dit bezwaarlijk een slecht concert noemen. Niks mis met de setlist noch met de uitvoering, maar door het slechte geluid niet ten volle genietbaar. Het is duidelijk dat het ook niet in volle overgave uitvoerbaar is in die omstandigheden.
Na de euforie van Gent is dit een decompressie.

Vandaag liet Prince BB King.

Alle foto's in dit verslag zijn van het net geplukt. Mocht er een foto van jou tussen zitten, dan zet ik daar graag een vermelding bij of verwijder de foto op je eenvoudig verzoek.

King!

North Sea Jazz,
Ahoy Rotterdam
Vrijdag 8 juli 2011,
Avond.

Voor het hotel is er een metrostation, met een directe lijn tot Ahoy. Een festivalganger kan met minder verwend worden. Gewapend met een driedagenticket, gekocht aan de balie van het hotel, openbaar vervoersgewijs richting Ahoy.

Ons programma voor vandaag:

Het is maar een kleine wandeling van de metrohalte tot het Ahoycomplex

Er is aardig wat volk maar wachten hoeft niet echt. Het inscannen van de tickets verloopt heel vlot. Dit is kenmerkend voor het volledige festival (behalve voor de Prince+ concerten, dat is een ander verhaal). Geen ellenlange rijen voor de jetonautomaten, eetkramen, dranktenten of toiletten. Het systeem met de jetons gaat zo vlot dat je amper in de gaten hebt dat je bankrekening leeggemolken wordt. Want ze gaan aan een behoorlijke snelheid je handen uit die jetons, zeker als je eten durft te bestellen.

De koffie is heerlijk, ristretto, espresso, capucino.

Als we zaal Nile gevonden hebben is Paul Simon al aan z'n set begonnen. Voor wat er voor op ons programma stond zijn we al ruimschoots te laat. Geen erg, we hebben genoten van de namiddag Rotterdam.

Een kapitaal aan getalenteerde muziekanten verzameld op het podium. Klinkt goed en gezellig maar de vonk slaat niet echt over. Ik weet niet of het aan de enorme hal ligt, aan het publiek of aan mij.
Wat een verschil dan die 4e februari 1987 in Vorst, samen met LadySmith Black Mambazo ten tijde van Graceland.
Toch even naar buiten, wie lopen we daar tegen het lijf, Tamara en haar man,

die na m'n foto onmiddellijk reciproceert. Wat? juist ja :)

Leuk als je een tijdje meedraait in het concertcircuit dat je mensen begint te kennen.
M'n eerste concert, ik zou graag iets opwindender zeggen als Abba of The Stones, maar het was Phil Collins in Vorst Nationaal Brussel, 26 februari 1985. Data gelinkt aan verjaardagen durf ik nog wel eens onthouden.
Buiten staan grote schermen opgesteld zodat je niks van het concert hoeft te missen, bovendien is het geluidsniveau en galm iets lager.

We laten ons meeslepen met de volksverhuising naar zaal Maas voor Janelle Monae. Een springerig hakkelend hitsig dametje met een set die van hier naar daar floept.

Boeiend en vernieuwend allemaal maar ik zou toch graag BB King eens aan het werk zien.
Terug naar zaal Nile.

Wat een plezier heeft die man, wat doet die z'n job toch graag.

Hij zit daar in een stoel, maar dirigeert de volledige band. Hij pakt het publiek in met zijn aanstekelige lach, z'n sexy dans op z'n stoel en natuurlijk met z'n virtuositeit.
De eerste maal vandaag dat ik aan Prince denk. Ik hoop voor hem dat hij binnen dertig jaar nog steeds zoveel plezier aan z'n muziek beleefd als deze man. 

Blijgezind wachten we op het volgend concert van een voor ons totaal onbekende Nederlandse hype,
Alain Clark. Eerlijk, het is een leuk concert, en de man is zeker van zichzelf.

Evil eye opa maakt een spectaculaire entree. Hij en z'n band Graham Central Station spelen een genietbare funky set waarbij Larry een duik in het publiek niet schuwt. We zien zelfs even Prince meegenieten van in de coulissen.

Argh, Prince juist, het is ondertussen nacht geworden. We zullen maar gaan aanschuiven zeker?

Rotterdam zuid

Vrijdag 8 juli 2011, namiddag.

Het oorspronkelijk plan werd gedwarsboomd door een orgie in de wellness, dus gaan we voor een wandeling door Rotterdam-zuid. Het plan is ambitieus maar ze kennen ons hier nog niet.

Boompjes

Hoe lyrisch die Nederlanders, boomjes inderdaad. Mensen van de boerenbuiten zijn een andere verhouding tussen boom en gebouw gewoon dan wat we hier zien. Bovendien lopen we hier tussen de dokken op een parking tussen wanden van beton midden de boompjes.

De dokken zorgen wel voor een open landschap en geeft perspektieven.

Ingang naar de parkeergarage.

the red apple

big and smart

Misschien minder smart maar wel leuker.

Wijnhaven

Het Witte Huis

Geen idee dat alles hier zo dicht bij elkaar stond. De kubuswoningen stonden eigenlijk morgen pas op het programma, maar we kunnen er zowel nu naar toe gaan. De lokroep van de blokken is voor ons jongens te sterk.

We lopen hier als in een bos, het lijkt me een geslaagde leefomgeving. De semi binnenruimte geeft ook wat bescherming tegen het open, gure en wat te grote schaal van de dokken.

Eén van de woningen is opengesteld als museum. We gaan binnen, we zijn hier nu toch.

De huisstijl doorgetrokken tot in de tickets.

Zithoek met flatscreen.

Kitchen with a view en schuursponsje.

Een maquette kan eenvoudig zijn et toch duidelijk maken waar het project voor staat.

Het uitzicht vanuit de woning.

 Bijzondere fauna hebben ze hier, de temperatuur is nochtans niet echt tropisch te noemen.

Zicht op het station Rotterdam-Blaak

 Oudehoofdplein

Niet het makkelijkste om een foto te hebben waar Rotterdam zo verlaten lijkt.
De Maas, ice tea zero, een onderhoudsbeurt, red apple, max 4.00 m hoog, alle lichten op oranje.
Ik zou misschien beter het kruispunt vrij maken, want geloof me, achter me is het iets drukker.

De Willemsbrug

De Erasmusbrug vanop de Willemsbrug.

De Hef

De brug van Unilever, een kantoorblok bovenop het bestaande gebouw, als brug over de Nassaukade

Handelsplein-Entrepotstraat

Vijf Werelddelen.
Jachthaven midden in de stad.

Hier hebben we geluk dat een bereden heethoofdige jongheer de man voor ons als slachtoffer kiest "Mot je op je kop?" "Waarom kijk je me an?" "Mot je op je kop?"

Okay, we gaan door, we kijken naar de architectuur, die slaat, meestal toch, niet terug.

Van Ravesteynkade

Wilhelminakade

nr 111

LUXOR

Busje komt zo.

KPN toren met spijker, een ontwerp van Renzo Piano.

en toen vie het om.

Een trouwpartij bij het hotel New York

Dit terras leek ons de ideale plaats voor ons namiddagmaal.
Even zitten en genoeg energie op doen voor de avond en nacht die komt.

Alle tafeltjes drinken, of we ook iets kunnen eten? "Tuurlijk, haal ik even de kaart.
Een plateau fruits de mer is gewoon de beste keuze met een frisse muscadet ernaast.
Veel bekijks hebben we wel. Ons enthousiasme over de schaaldieren werkt aanstekelijk, want een tweede tafeltje bestelt hetzelfde, met een vriendelijke knik naar ons. Op het moment dat ik de fles omdraai in de koeler zit de helft van het terras fruits de mer te kraken. Eigenlijk hadden ze onze maaltijd gratis moeten geven.
Als je in de buurt bent, ik raad dit adres aan. Ga zeker ook even binnen kijken want het interieur is meer dan de moeite waard. Het uitzicht vanop het terras natuurlijk ook. Je verwacht zo de stomer die komt aanmeren.

Het Bezoek aan de kubuswoningen en het gezapig genot van onze maaltijd doet ons de wandeling inkorten, want we hebben nog een hoop mee te maken vandaag. Het voordeel van jazzfestivals is dat ze pas in de vooravond beginnen, dus overdag kan je ook nog wat beleven.

Te voet de Erasmusbrug over, en even verfrissen in ons hotel.
Dan richting Ahoy.

You know the drill, klik op de foto voor een maximale beleving.

De kaart van onze wandeling

: