Een ware zoektocht was het vinden van het juiste hotel.
Ik was vrij laat met de beslissing om naar NSJ te gaan, niet echt mijn schuld prinsje, dus er was al veel volgeboekt. Rotterdam ken ik ook niet echt. Hoewel, ik was er al verschillende keren.
Van ahoy herinner ik me de RAI en ook eens een videobeurs waar we voor het eerst een videowall zagen. Dat moet midden jaren tachtig geweest zijn, in m'n volle videobsessie.
Het Feyenoordstadion, daar was ik ook al meerdere malen. Telkens wel via de zwarte markt binnen geraakt, zowel bij The Stones (Steel Wheels vermoed ik) als bij Prince Lovesexy in 88.
Bij de laatste hadden we verschrikkelijk veel betaald voor kaarten in de nok van het stadion. Ik zag hem niet en hoorde hem niet, maar had wel ook mooi panorama over Rotterdam.
Van The Stones hebben we wel veel gezien. De Nederlanders (plaatselijke locals) waren zo onder de indruk van de prijs die wij betaalden voor onze tickets, dat ze ons op de opgerolde matten lieten staan, en de meute voor ons aanmaanden om te bukken "deze mensen betaalde tweeenhalfhonderdgulde, laat ze' tenminste iets zien". Sedertdien hou ik van het nederlandse concertpubliek in Nederland wel te verstaan. In Antwerpen is dit een ander verhaal, maar dat hou ik voor een ander blog.
Rotterdamcentrum daar was ik nog maar één maal, een nacht in 2002 dat ik me hopeloos verloren reed op zoek naar nighttown. Ik parkeerde me in een ontzettend dure parkeergarage onder een casino. het bleek die nacht de goede optie, gezien een hoop wagens die nacht de ruiten waren ingeslagen zagen we op onze terugweg van de aftershow.
De Erasmusbrug was ik die nacht wel vijf keer over gereden, telkens onder de indruk
M'n keuze viel op inntel hotel rotterdam. Het leek me een goede ligging, mooi uitzicht, een eigen parking, een beejte wellness en een rechtstreekse metrolijn naar ahoy. Al die voordelen betaal je natuurlijk wel, maar niet langer twijfelen boeken. Het alternatief was een jeugdherberg. Ik voel me jong, maar met mate. Bovendien ligt het hotel aan de voet van de erasmusbrug, en die staat in m'n geheugen gegrifd.
Esmoreit en ik vertrokken die vrijdagochtend in een roes na het historische optreden van Prince in Gent de woensdag ervoor, niet echt wetend wat we de komende drie dagen nog konden verwachten.
Het hotel vinden ging vrij vlot. De gps stuurde me zonder moeite tot aan de ingang. Hoewel, de vele verwittigingen voor flitscamera's begon ons echt wel op de zenuwen te werken. Maar de tickets voor het festival én ons verblijf in van drie nachten in het hotel was al duur genoeg, dat we dit niet echt wilden verhogen met enkele snelheidsboetes.
Vlot zei ik, het hotel wel, maar die parking? Een eerste passage maakte ons niet echt slimmer. Na een U-bocht, waar je toch een tijdje mee bezig bent in een nederlandse centrumstad begin in een tweede approach. Ik zie niks wat ook maar in het minst op een inrit naar een parking lijkt. Volgende U-bocht. 'Aankomst op bestemming' verzekert de mevrouw van de gps me. Ik gooi me toch maar voor de voordeur van het hotel. Esmoreit merkt een slagboom op, die zo'n 257° van ons ligt, een paar meter onder straatniveau. Zou dat? Een taxi, een paar fietsers en drie hotelgasten hinderend wring ik de astra de helling af. Een parking, in open lucht wel te verstaan, aan de oevers van een dok, zonder reling of stootband. Esmoreit merkt een mogelijks vrije plaats op, maar dan moet ik toch weer 296° draaien en een paar betonkollommen negeren. Ik ga voor het water en vind net naast een werfafsluiting een plaatsje. Eerst moet wel m'n zoon uitstappen want tussen de wagen en de betonwand is er geen plaats voor portier, binnenbekleding en het nochtans ranke lijf van Esmoreit.
Ik prijs m'n huisdokter voor de aanzet tot m'n volumeverlies, want ik zou vorig jaar via het dak de auto moeten verlaten hebben.
De povere indruk van de hotelparking wordt direct teniet gedaan door onze entré in de lobby. Het eerste wat we zien is een tafel voor het North Sea Jazz Festival. De ene VIP na de andere haalt z'n speciale package af. Wij hebben 'gewoon' geboekt. We worden wel de weg naar de lift van de toren gewezen, want jullie hebben een panoramakamer. Welwel.
Ruime kamer met een nette badkamer
Het uitzicht, daar moeten we een tijdje van bekomen. We zijn thuis het een en ander gewoon, maar dit is net iets anders.
Bovendien merk ik op dat alle gebouwen dat ik op onze wandelingen wou zien, vanuit onze kamer te zien zijn. Zouden we hier gewoon niet drie dagen blijven?
We denken eerst eens naar de wellness te gaan, kwestie om van de lange reis te bekomen.
Een bont gemengd gezelschap in volle animatie doet ons toch maar besluiten de stad te bezoeken en morgen iets vroeger richting fitness/sauna/zwembad te gaan.
Het zicht vanop straat op de fitness mildert onze plannen van onze krachtpatserij. Ik ben nog niet van plan m'n gespierde torso aan de gemiddelde rotterdammer te openbaren.
Zelfportret van kuifje en bobby in hun hotelgevel.
Ready to boldly go where no man has gone before.
Klik op de foto's voor een maxi-beleving.
You'll be surprised,
nou en of.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten