King!

North Sea Jazz,
Ahoy Rotterdam
Vrijdag 8 juli 2011,
Avond.

Voor het hotel is er een metrostation, met een directe lijn tot Ahoy. Een festivalganger kan met minder verwend worden. Gewapend met een driedagenticket, gekocht aan de balie van het hotel, openbaar vervoersgewijs richting Ahoy.

Ons programma voor vandaag:

Het is maar een kleine wandeling van de metrohalte tot het Ahoycomplex

Er is aardig wat volk maar wachten hoeft niet echt. Het inscannen van de tickets verloopt heel vlot. Dit is kenmerkend voor het volledige festival (behalve voor de Prince+ concerten, dat is een ander verhaal). Geen ellenlange rijen voor de jetonautomaten, eetkramen, dranktenten of toiletten. Het systeem met de jetons gaat zo vlot dat je amper in de gaten hebt dat je bankrekening leeggemolken wordt. Want ze gaan aan een behoorlijke snelheid je handen uit die jetons, zeker als je eten durft te bestellen.

De koffie is heerlijk, ristretto, espresso, capucino.

Als we zaal Nile gevonden hebben is Paul Simon al aan z'n set begonnen. Voor wat er voor op ons programma stond zijn we al ruimschoots te laat. Geen erg, we hebben genoten van de namiddag Rotterdam.

Een kapitaal aan getalenteerde muziekanten verzameld op het podium. Klinkt goed en gezellig maar de vonk slaat niet echt over. Ik weet niet of het aan de enorme hal ligt, aan het publiek of aan mij.
Wat een verschil dan die 4e februari 1987 in Vorst, samen met LadySmith Black Mambazo ten tijde van Graceland.
Toch even naar buiten, wie lopen we daar tegen het lijf, Tamara en haar man,

die na m'n foto onmiddellijk reciproceert. Wat? juist ja :)

Leuk als je een tijdje meedraait in het concertcircuit dat je mensen begint te kennen.
M'n eerste concert, ik zou graag iets opwindender zeggen als Abba of The Stones, maar het was Phil Collins in Vorst Nationaal Brussel, 26 februari 1985. Data gelinkt aan verjaardagen durf ik nog wel eens onthouden.
Buiten staan grote schermen opgesteld zodat je niks van het concert hoeft te missen, bovendien is het geluidsniveau en galm iets lager.

We laten ons meeslepen met de volksverhuising naar zaal Maas voor Janelle Monae. Een springerig hakkelend hitsig dametje met een set die van hier naar daar floept.

Boeiend en vernieuwend allemaal maar ik zou toch graag BB King eens aan het werk zien.
Terug naar zaal Nile.

Wat een plezier heeft die man, wat doet die z'n job toch graag.

Hij zit daar in een stoel, maar dirigeert de volledige band. Hij pakt het publiek in met zijn aanstekelige lach, z'n sexy dans op z'n stoel en natuurlijk met z'n virtuositeit.
De eerste maal vandaag dat ik aan Prince denk. Ik hoop voor hem dat hij binnen dertig jaar nog steeds zoveel plezier aan z'n muziek beleefd als deze man. 

Blijgezind wachten we op het volgend concert van een voor ons totaal onbekende Nederlandse hype,
Alain Clark. Eerlijk, het is een leuk concert, en de man is zeker van zichzelf.

Evil eye opa maakt een spectaculaire entree. Hij en z'n band Graham Central Station spelen een genietbare funky set waarbij Larry een duik in het publiek niet schuwt. We zien zelfs even Prince meegenieten van in de coulissen.

Argh, Prince juist, het is ondertussen nacht geworden. We zullen maar gaan aanschuiven zeker?